Een analyse van soera 2:249
Wat gebeurt er wanneer een passage in de koran foutief is, dat vergeleken kan worden met een andere heilige tekst? Hoe verhelder je de fout? Houd je het op openbaring ongeacht wat? (De koran komt naar beneden van Allah, dus dat bepaalt alles!) Of ga je luisteren naar redelijk bewijs, Ockhams scheermes gebruikend dat onnodige en verzonnen uitleggingen verwijderd?
De koran lijkt een episode in Sauls leven te verwarren met één in Gideons leven, die driehonderd jaar voor Saul leefde. Gewoonlijk, toon je generositeit voor een terloopse vermenging in een strikt letterkundig boek of zelfs een geschiedenisboek uit de oudheid. Maar islamitische theologie beweert dat de koran geen gewoon boek is.
Openbaring en inspiratie van de koran
In islamitische theologie wordt geloofd dat de koran in de hemel bestond, en de engel Gabriël kwam neer en sprak meerdere keren tot Mohammed, dat toen een fysiek boek werd. Soms wordt een vergelijking gemaakt tussen de “ inlibratie” van de koran (van de stam “ libr” dat boek betekent) en Christus ’ “incarnatie” (van de stam “ carn” dat “vlees” betekent). Dat is, zoals de hemelse Zoon van God “vlees werd” zo “werd” de hemelse koran “boek.”
Echter, dit is een uitzonderlijke hoge kijk van inspiratie. De volgende passages illustreren de extreme hoge norm van koraninspiratie.
Toen Mohammed voor zijn Hidjrah (Emigratie) naar Medina in 622 in Mekka woonde, betwijfelden de Mekkanen de goddelijke oorsprong van de koran en wilden Mohammed het laten veranderen, maar Allah vertelt Mohammed hoe hen te antwoorden in dit vers:
10:15 En wanneer Onze duidelijke Verzen aan hen worden voorgelezen, dan zeggen degenen die de ontmoeting met Ons niet verwachten: “Breng een andere Koran dan deze, of verander hem.” Zeg: “Het past mij niet dat ik hem verander uit eigen wil, ik volg niets dan wat aan mij is geopenbaard. Voorwaar, ik vrees, wanneer ik mijn Heer ongehoorzaam ben, de bestraffing van een geweldige Dag.” (Siregar)
Deze belofte van kwelling als een straf voor het veranderen van het Boek is niet alleen van toepassing op Mohammed, maar ook op alle latere volgelingen. De meest belangrijke aspecten van dit vers is zijn openbaring. De profeet volgt alleen wat “geopenbaard is” aan hem. Mohammed krijgt zijn informatie alleen van Allah zelf. Deze korte verzen in de Mekkaanse soera’s tonen de torenhoge norm van inspiratie:
39:28 Door een Arabische Koran, waarin geen afwijkingen voorkomen. Hopelijk zullen zij (Allah) vrezen.
55:1-2 De Erbarmer. Hij heeft de Koran onderwezen.
75:17-19 Voorwaar, het is aan Ons hem [de koran] te doen bewaren en hem voor te doen dragen. Wanneer Wij hem dan hebben doen voordragen, volg dan zijn voordracht. Daarna is aan Ons de uitleg ervan.”
26:192-194 En voorwaar, hij (de Koran) is zeker een neerzending van de Heer der Werelden. Met hem (de Koran) daalde de getrouwe Geest ( Djibrîl) neer. Op jouw hart (O Moehammad), opdat jij tot de waarschuwers behoort. In een duidelijke Arabische taal.
Toen Mohammed zich geïnspireerd voelde, hoorde hij soms bellen rinkelen of hij zweette, of zijn gezicht verkleurde. Hij lijkt dikwijls te zijn gevallen in een soort van trance. Deze doctrine van inspiratie en deze verzen doen polemisten belanden in interpretatieproblemen, omdat ieder woord genomen moet worden zoals het geschreven is wanneer de passage waarin het staat helder is – niet, bijvoorbeeld, wanneer een passage een illustratie is. Echter, de volgende passages in dit artikel zijn geen illustraties, maar zijn helder en rechtdoorzee.
Zal deze doctrine van inspiratie een gewone uitleg over verwarring of een fout overtroeven?
Gideon en Saul
Soera 2 wordt gewoonlijk beschouwd als één van de eerste (als niet de allereerste) soera’s te zijn geopenbaard na Mohammeds hidjrah (emigratie van Mekka naar Medina in 622 AD. De lange soera behandelt verscheidene onderwerpen, en het heeft veel passages over de joden en de Hebreeuwse bijbel (het oude testament). In dit vroege stadium, wilde Mohammed dat de joden hem aanvaarden, maar zij stootten hem correct af omdat hij een heiden was en omdat hij verward was over hun heilige tekst.
Hier is één stuk van bewijs van deze fout.
In de context van Saul zijnde gekozen als koning om het Israël in oorlog te leiden tegen hun vijanden, de Amalekieten en de Filistijnen, beproeft Taloet (Saul) zijn soldaten met drinken bij een ongenoemde rivier.
De koran zegt in soera 2:249:
2:249 En toen Thâlôet [Saul] met de legers was uitgetrokken, zei hij: “Voorwaar, Allah zal zeker jullie beproeven door middel van een rivier. Wie er dan van drinkt, die is niet met mij en wie er niet (meer) van proeft dan een slokje uit zijn hand, die is met mij.” Toen dronken zij ervan, met uitzondering van een klein aantal van hen.
De passage gaat verder met het vertellen van Davids overwinning over Goliath, en die van de Israëlieten over de Filistijnen.
Naast de onlogische en onwijze aankondiging aan de soldaten van een beproeving voordat die plaatsvindt, lijkt Allah’s inspiratie de profeet te misleiden over de chronologie en de karakters. Iemand die net zo vaag bekend is met de bijbel weet dat deze koranepisode een gebeurtenis in Gideons leven betrekt.
De bijbel zegt in Rechters 7:4-5:
4 Maar de HEER zei tegen Gideon: ‘Het leger is nog steeds te groot. Laat je manschappen naar het water gaan, daar zal ik voor jou een keus uit hen maken. Ik zal je zeggen wie er met je mee moeten gaan en wie niet.’ 5 Gideon liet de mannen naar het water gaan, en de HEER zei tegen hem: ‘Degenen die het water met hun tong oplikken, zoals honden doen, die moet je apart zetten van degenen die knielen om te drinken.’
Hoewel enkele kleine details verschillen, delen de koran en de bijbel opmerkelijke overeenkomsten op ten minste vijf manieren:
Allereerst, de grotere context van een militaire campagne treedt in beide op.
Ten tweede, beide passages delen dezelfde beproeving door het drinken van water. De bijbel zegt de dat bronnen Charodbron was de plaats van de beproeving, waar de koran zegt dat de locatie een ongenoemde rivier was. Maar het element is hetzelfde - water. Dat is, het is niet zo dat de bijbel zegt dat het drinken van water de beproeving is, waar de koran zegt dat het verst gooien van een speer of het opnemen van voedsel op een bepaalde manier de beproeving is.
Ten derde, de methode van het drinken is overeenkomstig. In de koran, zelfs als de manschappen een slokje uit hun handen nemen, zullen zij worden geëxcuseerd voor het vechten. Hoeveel meer zullen zij vrijgesteld worden als zij knielen en drinken? Dit loopt parallel met de bijbelse tekst. Ofwel de manschappen likken het water uit hun hand als zij staan (=een slokje uit zijn hand in de koran), ofwel zij knielen neer en drinken.
Ten vierde, de onmiddellijke bedoeling van de test is dezelfde. Beide zijn ontworpen om manschappen uit het leger te ziften.
Ten vijfde, de bovenliggende bedoeling in de bijbelpassage is te voorkomen dat Israël zich gaat beroemen in zijn eigen kracht. (7:2). In plaats daarvan moet Israël zich beroemen in Gods bevrijding. De koran zegt of impliceert hetzelfde in de rest van soera 2:249.
Dus hoe moeten we deze fout of verwarring van Saul met Gideon verklaren?
Twee uitleggingen
Twee opties staan tegenover elkaar. De eerste houdt vast aan openbaringen ongeacht wat. Allah sprak, en dat overtroeft alles. De tweede zegt dat Mohammed ofwel dingen verwarde op een gewone manier zoals dat alle mensen kan overkomen, ofwel weloverwogen de bijbel voor zijn eigen voordeel, tenminste gedeeltelijk, hervormde, ofwel beide deed.
Sayyid Abul A’La Maududi (†1979), een hoog gerespecteerde conservatieve geleerde, koos de eerste optie. Hij schrijft:
Aangezien dezelfde beproeving door Gideon vóór Saul werd toegepast, komen Palmer en Rodwell [twee eerdere geleerden en vertalers] tot de vreemde conclusie dat Gideon en Saul hier (v. 249) verward… zijn. Dit bezwaar is helemaal absurd. Als twee overeenkomstige gebeurtenissen gebeurt zijn alleen één van deze wordt in de bijbel genoemd, bewijst dit niet dat de andere niet plaatsvond alleen omdat het er niet in genoemd wordt. Bovendien, er is nooit beweerd dat de bijbel de gehele geschiedenis van de Israëlieten in volledig detail bevat. Het feit dat de Talmoed veel gebeurtenissen bevat die niet genoemd worden in de bijbel is een bewijs daarvan. (The Meaning of the Qur’an, vol. 1, p. 181)
Het is moeilijk te bepalen waar te beginnen met dit vreemde geloof. Maududi’s bewering is degene die “helemaal absurd is” (zijn woorden). Hij stelt dat vele gebeurtenissen die in de bijbelse geschiedenis plaatsvonden niet in de bijbel zijn opgeschreven. Dat klopt. Noch de bijbel noch bijbelse geschiedenis zegt één woord over de drinkbeproeving van Saul. Vervolgens werpt Maududi aanwijzingen uit over de Talmoed als dat hij meer over de bijbel bevat dan de bijbel over zichzelf. Echter, hij citeert geen referentie. Echter, zelfs als hij dat deed, dan zou dat alleen betekenen dat Mohammeds bron niet-bijbels is en de gebeurtenissen 1.600-1.900 jaren later dateren. Dus waar krijgen Maududi en zijn profeet deze informatie over Sauls beproeving vandaan? Oude geschriften? Kanaänitische verslagen? Het antwoord is helder: Allah vertelde Mohammed dit vele eeuwen na de feiten, en de profeet gaf deze boodschap aan ons over als openbaringen.
Misschien voor moslims zoals Maududi, die doordrenkt zijn in hun religie, is dit antwoord adequaat, maar voor de rest van ons, is het ingebeeld.
De tweede optie is geloofwaardiger. Mohammed pleegde eenvoudig een menselijke fout. Dit is niet verbazingwekkend omdat hij zo lang na de gebeurtenissen leefde. Bovendien, we moeten hem niet voorstellen buigend over een stoffig exemplaar van de bijbel, dat zijn accuraatheid over deze dingen zou toe laten nemen. Hij was geen geleerde. In plaats daarvan, pakte hij dit bijbelverhaal op zoals hij deed met alle andere: van verscheidene bronnen her en der, zoals zij werden herverteld door gewone mensen en verhalenvertellers. Of hij heeft wellicht de verhalen die door de joden van Medina of elders verteld werden, foutief gelezen of verward. Maar stevig bewijs hiervoor moet nog worden gegeven.
Vervolgens, hoewel dit voor sommige mensen moeilijk voor te stellen is, kon, naast gewone menselijke verwarring en fouten, de profeet weloverwogen de bijbel tot zijn eigen voordeel hebben gehervormd. Dus, hij is als Saul die vocht tegen een groter vijand en wiens leger hem gehoorzaamde. Daarom moet zijn volwassen moslimgemeenschap hem ook gehoorzamen. Soera 2:246 bevestigt deze hervorming. Saul (Taloet) lijkt veel op Mohammed, maar niet geheel op de ware Saul van de bijbel:
2:246 Heb jij niet gezien (hoe het einde was van) de vooraanstaanden van de Kinderen van Israel na (het heengaan) van Môesa? Toen zij tot een Profeet [Samuel] van hen zeiden: “Wijs voor ons een koning aan, dan zullen wij strijden op de Weg van Allah.” Hij zei: “Is het mogelijk dat als jullie de strijd wordt verplicht, jullie niet zullen strijden?”Zij zeiden: “Waarom zouden wij niet op de Weg van Allah strijden, terwijl wij waarlijk uit onze woonplaatsen zijn verdreven en (die) van onze zonen?” En toen dat hun de strijd werd verplicht, wendden zij zich af, met uitzondering van een klein aantal van hen. En Allah Alwetend over de onrechtplegers.
Deze passage zegt dat de oude Israëlieten uit hun huizen verjaagd werden en gedwongen werden om hun kinderen achter te laten, precies zoals Mohammed en de moslims uit Mekka werden verjaagd. Ook zegt dit vers dat slechts enkelen niet terugkeerden op het moment dat de oproep om te vechten was verordonneerd. Op dezelfde (maar niet identieke) manier, toen de oproep om te vechten uitgevaardigd werd in de bijbel, stond Gideon de bevreesden toe om terug te keren naar hun huizen, en 22.000 deden dat. Over bleven 10.000 soldaten (Rechters 7:3). De parallellen, hoewel niet tot in de kleinste details, zijn duidelijk voor iemand met een open geest. Mohammed is als Saul, maar is niet identiek aan hem.
Wat de bron is van de koranfout of samentrekking van Gideon en Saul ook is, weloverwogen of niet, Ockhams scheermes snijdt de verzonnen uitleggingen weg, dus de tweede optie is slanker en schoner dan de eerste: de profeet maakte eenvoudigweg een fout in de koran.
Conclusie
De bedoeling van dit artikel is niet om een heilig boek af te kraken. In plaats daarvan is het bedoeld om ons kritisch te laten denken over zijn implicaties. Hoe passen we een oud zevende-eeuwse tekst toe in de hedendaagse wereld?
Echter, wat deze tweede optie uitspelt voor hardline moslims is voor hen onaanvaardbaar, dus zij zullen, zoals Maududi, vrolijk hun weg gaan en ons in hun versie van de feiten en in hun heilige boek willend geloven, ongeacht wat.
Dit pad zou niet zo slecht zijn op een praktisch niveau als het alleen bleef in het rijk van abstracte theologie of dat het alleen betrekking heeft op bijbelse karakters, maar het doet dat niet. Dit tegen-alles-in geloof wordt toegepast op andere verzen die gewelddadig en dominerend zijn – zelfs over de hele wereld.
En dit is te gevaarlijk om niet uitgedaagd te blijven.