Çështja për krishterimin

Pjesa 5

Çfarë besonte Jezusi rreth Biblës?

Hyrje

Ky është artikulli ynë i fundit nga seria “Çështja për krishterimin.” Unë jam përpjekur të mbroj çdonjërën nga tre premisat në çështjen historike për të vërtetën e krishterimit. Premisa e parë theksonte që Bibla është dokument i besueshëm i historisë. I shqyrtova çështjet se si e dimë që Bibla ka ardhur tek ne e paprekur nëpër histori dhe si e dimë që ajo që shkruesit biblik pohuan të ketë ndodhur në të vërtetë. Premisa e dytë theksonte që në bazën e dëshmisë historike është e arsyeshme për të besuar që Jezusi ishte ai që pohonte të ishte, pra Perëndia i mishëruar. Premisa jonë e fundit theksonte që Jezusi mësonte se Bibla ishte më shumë se një dokument i besueshëm i historisë, por ishte vetë Fjala e Perëndisë. Meqenëse Jezusi është Perëndi dhe mëson që Bibla është fjala e Perëndisë, atëherë është Fjala e tij. Dhe meqenëse Bibla predikon krishterimin, atëherë Krishterimi është i vërtetë.

Në paraqitjen e mbrojtjes së premisës së fundit, unë do të ekzaminoj disa çështje, atë që Jezusi vërtetoi lidhur me Biblën (veçanërisht për Dhiatën e Vjetër), autencitetin e Dhiatës së Re dhe atë që Bibla e thotë rreth vetes.[1] Së fundi, do të jap një shembull se si argumenti i përgjithshëm mund të vështrohet në një ambient të përditshëm.

Çfarë Jezusi vërtetoi rreth Dhiatës së Vjetër

Skica “Çfarë Jezusi vërtetoi rreth Dhiatës së Vjetër” tregon si Jezusi e vlerësoi Biblën e tij.[2] Nuk mund të ketë asnjë dyshim që Jezusi e vlerësoi si Fjala e Perëndisë. Përdorimi i tij i Shkrimit shfaq që ai i konsideroi ato si të frymëzuara, autoritative dhe të pagabueshme. Për shembull, tek Mateu 22:43 Jezusi vlerësoi fjalët e Davidit si fjalë që ai i fliste “në Frymë.” Përdorimi i tij i Shkrimit tek Mateu 4:4,7 dhe 10 dëshmon rolin autoritativ që mbante në mendjen e tij. Tek Gjoni 10:35 Jezusi thotë “... Shkrimi nuk mund të bjerë poshtë.” Këto dhe vargje të tjera tregojnë që për Jezusin Shkrimet nuk vetëm thjeshtë dokumente historike por vetë fjalët e Perëndisë.

Çfarë vërtetoi Jezusi rreth Dhiatës së Vjetër

Natyra e autoritetit të Dhiatës së Vjetër.

A. Frymëzimi hyjnor -- Mateu 22:43
B. Pathyeshmëria -- Mateu 5:17,18
C. Pagabueshmëria -- Gjoni 10:35
D. Autoriteti përfundimtar -- Mateu 4:4,7,10
E. Historiku -- Mateu 12:40; 24:37
F. Pagabueshmëria faktike -- John 17:17; Matthew 22:29
G. Uniteti i fokusuar tek Krishti--Luke 24:27, John 5:39
H. Qartësia shpirtërore -- Luke 24:25
I. Besimi dhe mjaftueshmëria jetësore-- Luke 16:31

Niveli i autoritetit të Dhiatës së Vjetër. Shprehet tek:

A. Fjalët-- Mateu 22:43; (shih 1 Kor. 2:13)
B. Kohët e foljeve -- Mateu 22:32; (shih. Gal. 3:16)
C. Pjesët më të vogla të fjalëve -- Matthew 5:17,18

Autenciteti i Dhiatës së Re

Pasi që përdorimi i Shkrimit nga ana e Jezusit dhe nga ajo që mund të nxjerrim përfundim nga përdorimi i tij i shkrimeve i takojnë vetëm Dhiatës së Vjetër, andaj është e nevojshme, me qëllim të argumentimit, të dëshmojmë autencitetin e Dhiatës së Re. Unë besoj që dy pasazhet kryesore në Ungjillin e Gjonit e shtrojnë themelin për të kuptuarit tonë të autoritetit dhe frymëzimit të Dhiatës së Re: Gjoni 14:25-26 dhe Gjoni 16:12-15. Në këto pasazhe Jezusi thotë:

Ju kam thënë këto gjëra, ndërkaq jam me ju; por Ngushëlluesi, Fryma e Shenjtë, që Ati do ta dërgojë në emrin tim, do t`ju mësojë çdo gjë dhe do t`ju kujtojë të gjitha këto që ju thashë.

Kam edhe shumë gjëra të tjera për t`ju thënë, por ato ende ju nuk mund t`i mbani. Por, kur të vijë ai, Fryma e së vërtetës, ai do t`ju prijë në çdo të vërtetë, sepse ai nuk do të flasë nga vetja, por do të thotë gjitha ato gjëra që ka dëgjuar dhe do t`ju kumtojë gjërat që do vijnë. Ai do të më përlëvdojë, sepse do të marrë prej meje dhe do t`jua kumtojë. Të gjitha gjërat që ka Ati janë të miat; për këtë ju thashë se ai do të marrë prej simes dhe do t`jua kumtojë.

Shpesh këto fjalë të Jezusit merren për t’u zbatuar ndaj të krishterëve në përgjithësi. Unë sugjeroj se atë që Jezusi është duke e thënë këtu është se apostujt e tij do të shkruanin atë që ne e dimë si Dhiatë të Re. Është e dukshme se Jezusi e dinte mesazhin e tij ndaj botës do të varej mbi këto fjalë të apostujve të tij. Tek Gjoni 17:20 Jezusi tha “Tani unë nuk lutem vetëm për ta, por edhe për ata që do të besojnë në mua me anë të fjalës së tyre.”

Jezusi kishte shumë gjëra për t’iu thënë apostujve të tij por ata do të duheshin të prisnin deri në ardhjen e Frymës së Shenjtë. Vini re tre gjërat kryesore që do t’i bënte Fryma e Shenjtë gjatë udhëzimit të tyre në çdo të vërtetë. E para, Fryma e Shenjtë do t’i kujtonte ata rreth çdo gjëje që Jezusi iu kishte thënë atyre. Kini parasysh që apostujt shkruan rreth fjalëve dhe veprave të Jezusit pas faktit. Rrjedhimisht, ishte e rëndësishme që Fryma e Shenjtë t’i aftësonte apostujt për t’i mbajtur mend faktet. E dyta, Fryma e Shenjtë, po ashtu e quajtur Fryma e të Vërtetës, do t’i mësonte ata të gjitha gjërat. E treta, Fryma e Shenjtë do t’iu dëshmonte për gjërat që do të vinin.

Është interesante që këto tre veprime të Frymës së Shenjtë në të udhëzuarit e apostujve korrespondojnë me atë që ne kemi zbuluar të jenë tri ndarjet e Shkrimit të Dhiatës së Re; pjesa historike (“të sjell në kujtesën tuaj”) që mbulon Mateun deri te Veprat, pjesa mësimore (“do t’ju mësojë çdo gjë”) që mbulon letrën Romakëve deri tek Juda dhe pjesa profetike (“do t’ju kumtojë gjërat që do të vijnë”) që përfshin Zbulesën. Prandaj, në këto pasazhe ne e shohim Jezusin të para-vërtetojë Shkrimet e Dhiatës së Re nga apostujt e tij.

Tri ndarjet e Dhiatës së Re

Gjoni 14:25-26; 16:12-15

"... do t’ju kujtojë të gjitha këto që ju thashë

Mateu - Veprat (Historike)

"... do t’ju mësojë çdo gjë"

Romakëve - Juda (Mësimore)

"... do t’ju kujtojë gjërat që do të vijnë"

Zbulesa (Profetike)

Ne mund të vazhdojmë duke dëshmuar që çdo libër i Dhiatës së Re është e shkruar nga një apostull apo është shkruar nga një bashkëkohës i ngjarjeve në afërsi të një apostulli të Jezusit. Dy pasazhet lartë nga Ungjilli i Gjonit drejtpërsëdrejti vërtetojnë autoritetin apostolik të librave të Mateut, Gjonit, 1 dhe 2 Pjetrit, 3 Gjonit dhe Zbulesën sepse shkruesit e këtyre librave qenë pjesë e dymbëdhjetëshit fillestar të cilëve Jezusi ua transmetoi këto fjalë.

E shohim nga Veprat 9:15; 26:17-18 dhe Galatasve 1:11-19 që Jezusi personalisht e urdhëroi Palin si një apostull. Si rezultat, shkrimet e Palit mbartin autoritetin e Krishtit. Kjo e vërteton autoritetin apostolik të Romakëve, 1 dhe 2 Korintasve, Galatasve, Efesianëve, Filipianëve, Kolosianëve, 1 dhe 2 Thesalonikasve, 1 dhe 2 Timoteut, Titit, Filemonit dhe ndoshta Hebrenjve. Autoriteti i Palit vërtetohet po ashtu nga dëshmia e Pjetrit për Palin tek 2 Pjetri 3:15-16.

... dhe kini parasysh se durimi i Zotit tonë është në shërbim të shpëtimit, sikurse ju ka shkruar edhe vëllai ynë i dashur Pal, sipas diturisë që iu dha; Ashtu bën ai në të gjitha letrat e tij, ku flet për këto gjëra. Në to ka disa gjëra të vështira për t`u kuptuar, të cilat të paditurit dhe të paqëndrueshmit i shtrëmbërojnë, sikurse bëjnë me Shkrimet e tjera, për përhumbjen e tyre.

Vini re Pjetrin duke i barazuar shkrimet e Palit me Shkrimet. Pasi Pjetri ishte njëri nga dymbëdhjetë apostujt e parë të Jezusit, miratimi i Palit nga ana e tij e përforcon më tej Palin si autoritet apostolik.

Autoriteti i Markut buron nga afërsia e tij me Pjetrin dhe Palin në Veprat 12:12-19,25; 1 Pjetri 5:13 dhe 2 Timoteut 4:11. Autoriteti i Jakobit dhe Judës buron nga afërsia me Pjetrin, Gjonin dhe Mateun tek Veprat 1:14.

Autoriteti i Jakobit manifestohet më tej në mënyrën si Jakobi kryesoi mbi Këshillin e Jerusalemit në Veprat 15 dhe si apostujt Pali dhe Pjetri e vlerësojnë atë gjatë këshillit. Autoriteti i Jakobit konfirmohet nga Pali po ashtu ku vihet re Pali duke e njohur si një apostull (Galatasve 1:19) dhe si shtyllë të kishës (Galatasve 2:9). Veç kësaj mund ta shohim autoritetin e Jakobit në atëherë kur përfaqësuesit nga Jerusalemi erdhën në Antiok për të adresuar një çështje teologjike, ata ishin dërguar nga Jakobi (Galatasve 2:12). Është e rëndësishme për të parë që Pjetri, si një apostull, i raportonte Jakobit (Veprat 12:16-17).

Libri nga Dhiata e Re që përmban në vete sfidën më të madhe është Hebrenjve meqenëse autorësia e tij është në pyetje. Shumë studiues besojnë që Pali e shkroi Hebrenjve, në të cilin rast autoriteti do të vendosej. Të tjerët sugjerojnë që Barnaba ka mundur ta ketë shkruar Hebrenjve. Nëse është kështu, mund ta vërtetojmë autoritetin apostolik të Barnabës nga Veprat 14;14 ku Barnaba referohet si apostull në punën e tij me Palin.[3] Me këtë ne kemi çdo libër në Dhiatën e Re të konsideruar nga autoriteti apostolik. Çdo autor mund të lidhet drejtpërdrejti me Jezusin apo me dikë që ishte i lidhur direkt me Jezusin. Meqenëse kemi theksuar nga premisa dy që Jezusi është Perëndi, atëherë këto shkrime të vërtetuara nga ai janë fjalët e Perëndisë.[4]

Çfarë thotë Shkrimi, thotë Perëndia

Skica “Çfarë thonë Shkrimi, thotë Perëndia” demonstron dëshminë e Shkrimit për veten.[5] këto vargje shfaqin atë që fjalët e autorëve quhen ndonjëherë fjalët e Perëndisë, dhe fjalët e perëndisë quhen ndonjëherë fjalët e autorit. Për shembull, fjalët e Davidit në Psalmin 2:1 thuhet të jenë thënë nga Perëndia. Atëherë shohim që për sa i takon Biblës, nocioni i Shkrimit është i këmbyeshëm me fjalët e vetë Perëndisë.

    Çfarë thotë Shkrimi, thotë Perëndia

Perëndia thotë                                        Shkrimi thotë
=============                                       =============

Zanafilla 12:3                                            Galatasve 3:8
Eksodi 9:16                                                Romakëve 9:17

Shkrimi thotë                                          Perëndia thotë
=============                                       =============

Zanafilla 2:24                                             Mateu 19:4-5
Psalmi 2:1                                                   Veprat 4:24-25
Psalmi 2:7                                                   Hebrenjve 1:5
Psalmi 16:10                                               Veprat 13:35
Psalmi 95:7                                                 Hebrenjve 3:7
Psalmi 97:7                                                 Hebrenjve 1:6
Psalmi 104:4                                               Hebrenjve 1:7
Isaia 55:3                                                    Veprat 13:34

Si mund të funksionojë argumenti?

Supozoni të jeni në një diskutim rreth një çështjeje morale siç është aborti. Ti e shpreh besimin tënd që aborti është i gabuar. Një diskutim mund të lëviz në këtë drejtim. Vini re si argumenti thuret në diskutim, megjithëse në një renditje të kundërt.

“Përfundimi”

"Përse mendon që aborti është gabim?" pyet miku juaj.
"Sepse është vrasje dhe besoj që vrasja është e gabuar” ti përgjigjesh.
"Përse beson që vrasja është e gabuar?"
"Sepse Bibla mëson që vrasja është e gabuar, dhe unë e besoj Biblën."
"Përse e beson Biblën?"
"Unë besoj që Bibla është Fjala e Perëndisë."
"Pse beson që Bibla është Fjala e Perëndisë?"

"Premisa C"

"Sepse Jezusi besoi Bibla është Fjala e Perëndisë dhe unë e besoj atë."
"Pse e beson Jezusin?"
"Jezusi ishte Biri i Perëndisë."
"Si mund ta dish që Jezusi ishte Biri i Perëndisë?"

"Premisa B"

"Askush s’mund t’i bëj gjërat si Jezusi i bëri dhe të flet si Jezusi foli po të mos ishte Biri i Perëndisë, përfshirë paralajmërimin dhe përmbushjen e ringjalljes së tij nga të vdekurit."
"Si mund ta dish që këto gjëra ndodhën?"

"Premisa A"

"Sepse e kemi dëshminë historike të këtyre gjërave."
"Si mund ta dish që dëshmia historike është e besueshme?"
"Sepse me standardet e analizave të historianëve përdorimi i Biblës është dëshmuar të jetë histori e besueshme."

Duke qenë se e kam shtruar argumentin në tërësi këtu, mund të duket aq e detajuar sa një person mund të e përdor kurrë në një bisedë të zakonshme. Argumenti është dizajnuar për t’u zbatuar sipas nevojës së hulumtuesit. Shumë me të cilët ballafaqoheni mund të besojnë tashmë që Bibla historikisht e besueshme por nuk e kanë konsideruar mundësinë asnjëherë që është e frymëzuar në mënyrë hyjnore. Të tjerët mund t’i konsiderojnë seriozisht pohimet e Krishtit nëse do të ishin të sigurt që kemi një dëshmi historike të besueshme ndaj fjalëve dhe veprave të tij. Prandaj, ju mund ta përdorni argumentin në çfarëdo niveli të jetë të duhur për nevojën e dëgjuesit tuaj.

Përfundimi

Le ta përkujtojmë vetën tonë ndaj fjalëve të 1 Pjetrit 3:15. “madje shenjtëroni Zotin Perëndinë në zemrat tuaja dhe jini gjithnjë gati për t`u përgjigjur në mbrojtjen tuaj kujtdo që ju kërkon shpjegime për shpresën që është në ju, por me butësi e me druajtje.” Urtësia udhëron që ne t’i përfshijmë të tjerët në diskutim të pohimeve të Krishtit për t’ua prezantuar atyre çështjen pe krishterimin në mënyrë që të konfrontohen me Jezusin nga Bibla. Nëse ata do të besojnë apo jo nuk është çështja jonë. Detyra jonë është të shpallim dhe mbrojmë Ungjillin. Ashtu siç thotë apostulli Gjon:

Jezusi bëri edhe shumë shenja të tjera në prezencën e dishepujve të tij, të cilat nuk janë shkruar në këtë libër. Por këto gjëra janë shkruar që ju të besoni se Jezusi është Krishti, Biri i Perëndisë dhe që, duke besuar, ta keni jetën në emër të tij. [6]

Dhe dëshmia është kjo: Perëndia na dha jetën e përjetshme dhe kjo jetë është në Birin e tij. Ai që ka Birin, ka jetën; ai që nuk ka Birin e Perëndisë, nuk ka jetën. Jua shkrova këto gjëra juve që besoni në emrin e Birit të Perëndisë, që të dini se keni jetën e përjetshme dhe që të besoni në emrin e Birit të Perëndisë. [7]

Shënime

[1] Kjo akuzë zakonisht shtrohet atëherë kur argumentojmë në formë qarku duke shpallur atë që Bibla flet për veten. Disa argumente mund të shtrohen si përgjigje. Së pari, në gjyqin e drejtësisë mbrojtësi lejohet të dëshmojë për veten e tij. Dëshmia e tij nuk pengohet për shkak të asaj që ai po e bën për veten e tij. Bibla sigurisht meriton jo më pak konsideratë se kjo. Së dyti, nuk ka dyshim në mendjen tim që nëse Bibla nuk bëri pohime të frymëzimit hyjnor kritikët do të mund ta mbështesnin këtë pikë dhe do të na akuzonin duke shkuar përtej çfarë Bibla pohon rreth vetes. Prandaj, nëse Bibla pohon të jetë Fjala e Perëndisë dhe ne këtë e nxjerrim në pah, atëherë kritikët thërrasin “Ju po argumentoni në formë qarku!” dhe sikur Bibla të mos kishte pohuar të jetë Fjala e Perëndisë dhe ne ta argumentonim këtë atëherë kritikët do të thërrisnin “Pse besoni që Bibla është Fjala e Perëndisë? Ajo nuk pohon të jetë Fjala e Perëndisë!” Ata nuk mund ta kenë këtë në të dy mënyrat.

[2] Skica “Çfarë vërtetoi Jezusi rreth Dhiatës së Vjetër” është adaptuar nga Norman L. Geisler dhe William E. Nix, A General Introduction to the Bible, e ribotuar (Chicago: Moody Press, 1986); From God to Us: How We Got Out Bible (Chicago: Moody Press, 1974); dhe Norman L. Geisler, Decide for Yourself: How History Views the Bible (Grand Rapids: Zondervan Publishin House, 1982).

[3] Rreth diskutimeve lidhur me autorësinë e Hebrenjve shih, Theodor Zahn, Introduction to the New Testament, e ribotuar (Minneapolis: Klock & Klock, 1953): vell. 11, 341-366; dhe F.F. Bruce, The New International Commentary on the New Testament: The Epistle to the Hebrews (Grand Rapids: William B. Eerdmans Publishin Co., 1964): xxxv-xlii.

[4] Ndonëse nuk e kam argumentuar këtu, unë do të theksoja që kur koha e apostujve ka kaluar nuk është e mundur të ketë qenë shkruar më tepër shkrime. Askush pas kohës së apostujve nuk mund të pohojë autoritetin apostolic.

[5] Skica “Çfarë thotë Shkrimi, thotë Perëndia” është adaptuar nga shënimet e orëve mësimore nga Norman L. Geisler Introduction to Apologetics, Dallas Theological Seminary, Dallas, Texas, 1983.

[6] Gjoni 20:30-31

[7] 1 Gjoni 5:11-13