Kapitulli 9
E gjeta Perëndinë…
Tregimi i Nur Aga Logarit
Unë quhem Nur Aga Logari. Kur isha rreth 10 apo 12 vjeç, unë kisha mjaft pyetje rreth Perëndisë. Jam rritur në një familje të rreptë myslimane. Baba im i detyronte djemtë në familje të shkonin në xhami që t’i kryenin të gjitha aktivitetet religjioze, meqë ai ishte ndihmës i afërt i hoxhës. Ai kishte detyrën e thirrjes së njerëzve (Ezanin) për adhurim.
Unë isha i privilegjuar të shkoja në shkollë, e cila ishte e rrallë në fshatin tonë. U bëra i suksesshëm në studimet e mia religjioze, sepse unë mund të lexoja dhe shkruaja. Në moshën 16 vjeçare, unë mund të lexoja Kuranin më shpejt sesa hoxha e bënte. Sa herë që kishte ndonjë ceremoni religjioze, unë do të ftohesha të lexoja Kuranin sepse isha i shpejtë dhe kisha një zë të bukur gjatë leximit. Për më tepër, mësova përmendësh shumë pasazhe nga Kurani, por nuk i dija kuptimet e atyre pasazheve sepse ato ishin në arabisht. Hoxha i sqaronte disa prej sureve (vargjeve) por jo çdo varg.
Një sure që më preku ishte “Amentu Bilahi”, që thotë, “ne besojmë në Allahun dhe tek engjëjt e tij dhe në librat e tij.” E pyeta hoxhën dhe babanë tim çfarë ishin këta libra dhe ku ishin ata. Ata u përgjigjën që këto janë katër librat që myslimanët i besojnë, Tora (Pentateku), Zeburi (Psalmet), Inxhilli (Ungjijt) dhe Kurani. Ata më thanë që nuk kishim nevojë për të tre librat e parë, sepse Kurani është libri më i përsosur dhe i fundit. Kjo përgjigje nuk e kënaqi shpirtin tim, dhe unë kisha dëshirë t’i shihja këto libra dhe t’i lexoja ato në mënyrë që besimi im në Zoti të përsosej.
Në moshën 27 vjeçe, gruaja ime dhe unë shkuam në Indi si refugjatë. Unë kisha nevojë të mësoja anglishten. Atje takova Çendi Vergeze, një ish misionar indian që kishte shërbyer Zotin në Afganistan dhe u kishte mësuar anglishten njerëzve afgan. Unë shkoja në ato klasë jo vetëm të mësoja anglishten, por po ashtu sepse nuk kisha asgjë çfarë të bëja në shtëpi. Ai filloi të më mësonte anglisht dhe filluam të flasim rreth Jezusit.
Çdo herë që do shkoja tek ai, unë do të ndaja barrët e mia me të. Ai do të thoshte, “Zoti është i mirë”. Ai do të kujdeset për ty. Ai e ka dërguar Jezusin, Birin e tij për të vdekur për ne në kryq, që t’i marri mëkatet dhe barrët tona.” Thënie të tilla dukeshin të marra për mua dhe unë mendoja që ai duhet të ishte budalla. Unë besoja në Jezusin si profet. Si mundet Perëndia të ketë bir? Si mundet që Ai të vdesë në kryq? Nëse ai do të ishte Biri i Perëndisë, përse nuk e kishte shpëtuar veten? Veç kësaj, po mendoja pse ky njeri po fliste në anglisht për Perëndinë? Unë kisha mësuar që për të folur për Perëndinë ti duhet të jesh së pari mysliman dhe së dyti ti duhet ta lexosh Kuranin në arabisht. Mua më kishin mësuar që nëse dikush përpiqet të lexojë Kuranin në ndonjë gjuhë tjetër pos arabishtes, është blasfemi.
Ndonëse mendoja që ai ishte budalla, unë vazhdoja të shkoja tek ai sepse më dukej një person i butë dhe i dashur. Unë vura re një paqe në zemrën e tij. Ai më ftoi që të rrija pas orës së anglishtes. Ishin disa të krishterë që do të vinin për të kënduar këngë lavdërimi dhe për të lexuar Biblën së bashku. Unë vetëm vëzhgoja, dy herë në javë, për afro pesë apo gjashtë muaj. Pas një kohe, këto këngë vazhdonin të vinin në mendjen time. Unë fillova t’i këndoja ato në zemrën time, këngë si, “Kjo është dita që Zoti e krijoi”, të cilën e pëlqeja shumë. Ndërkohë që shkonte koha, unë isha më aktiv duke marrë pjesën këto takime. Unë fillova të lexoja Biblën, të këndoja dhe të lutesha.
Më pëlqente t’i lutesha Perëndisë sepse më ngushëllonte meqë isha pa shpresë, por atje mund t’i flisja drejtpërdrejt Perëndisë. Isha refugjatë. Kisha humbur çdo gjë – diturinë, pozitën, familjen, vendin tim, çdo gjë. Këto lutje më ndihmonin së ngushëlluari.
Pas pesë apo gjashtë muajsh, mësuesi im i anglishtes më dha një Bibël në gjuhën time. Teksa e hapa Biblën, i lexova disa nga vargjet e para në fillim të Zanafillës. E prekën zemrën time. Unë doja të vazhdoja së lexuari. E mora Biblën në shtëpi dhe vazhdova me leximin. disa nga vargjet e para reflektuan jetë time si një njeri i krijuar nga Perëndia. Perëndia më ka krijuar bukur, por diçka ka shkuar gabim në jetën time dhe unë isha në errësirë. Lexova që Perëndia kishte krijuar dritën dhe drita ishte për mua që të ecja në të. Nuk mund të ndalesha duke lexuar. Kur arrita tek psalmet, ndjeva që ato psalme lavdërimi dhe ndërmjetësimi po i flisnin nevojës së zemrës sime. Fillova të lutesha njëjtë si ato psalme dhe fillova të lutesha në emrin e Jezusit. Kur arrita tek ungjijtë, kuptova që Jezusi ishte i vetmi pa mëkat dhe ai dha jetën e tij për mua. Nuk mund të ndaloja së qari në kërkim të faljes nga Perëndia.
Ndërkohë, fillova të shkoja në një bashkësi tjetër të përbërë prej njerëzish nga bota persiane. Predikues ishte Ezekiel Joshua, një pastor indiano-jugor i cili predikonte në gjuhën tonë Dari. Ai na e shfaqi filmin e Jezusit. Sa herë që e dëgjoja atë, i fliste zemrës sime.
Një vit më vonë, unë u pagëzova. Ishte e vështirë për mua të thosha në gjuhë time që Jezusi është Zot dhe Shpëtimtar.
Unë kisha një bashkatdhetar besimtar Hysein Anderia që më ndihmoi të kuptoja thellësinë e Biblës. Ai më inkurajoi shumë. Mund ta kuptoja atë shumë mirë, sepse ne vinim nga e njëjta prapavijë dhe flisnim të njëjtën gjuhë. Më vonë, mora prej tij ca mësime themelore nga Bibla.
Ndërkohë, mora edhe ca kurse lidhur me Themelet e domosdoshme krishtere në Nju Delhi. Besimi im rritej dhe unë fillova të predikoja ungjillin në radio në gjuhën time (Dari), sepse erdha në përfundim që njerëzit e mi – të gjithë afganët – kanë nevojë për Jezusin, të vetmin që mund t’u dhurojë atyre paqe. Fillova të ndaja me të afërmit dhe me bashkatdhetarët e mi që ishin refugjatë me mua. Më vonë, udhëhoqa në bashkësi një grup të njerëzve të mi. Ishin rreth 30-35 besimtarë dhe jo-besimtarë, duke përfshirë edhe fëmijë.
Do të kisha dëshirë që çdo afgan të arrinte të studionte Biblën dhe të ishte i hapur për Perëndinë. E vetmja e vërtetë rreth Perëndisë është zbuluar në Bibël dhe në Isa Mesinë, Jezus Krishtin, që është e vetmja rrugë për në qiell. Isai jo vetëm që solli mesazhin e dashurisë dhe faljes, por ai vetë u bë flijimi i përsosur për faljen e të gjitha mëkateve tona. “...sepse nuk ka dallim; sepse të gjithë mëkatuan dhe u privuan nga lavdia e Perëndisë”. (Romakëve 3:22-23).
Lindja e Isait (Jezusit), jeta e tij e pamëkatë, vdekja e tij në kryq dhe ringjallja e tij e bëri atë të jetë i vetmi në historinë e njeriut për t’u ndjekur. Ai tha, “Unë jam rruga e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati përveçse nëpërmjet meje.” (Gjoni 14:6). Në librin e Veprave 4:12, është shkruar, “Dhe në asnjë tjetër nuk ka shpëtim, sepse nuk ka asnjë emër tjetër në qiell që u është dhënë njerëzve dhe me anë të të cilit duhet të shpëtohemi.”
Autorizimi për të ndarë këtë dëshmi është dhënë nga Godsavedme